Në një qytet ku zhurmat shuheshin sapo ajo hapte derën, jetonte një grua që nuk kërkonte duartrokitje, sepse i kishte të gjitha, në çdo pasqyrë që e rrethonte. Në shtëpinë e saj, pasqyrat nuk ishin mobilim por publiku i saj personal, orkestruar për t’i dhënë një ovacion të përhershëm. Aty, çdo reflektim ishte një dëshmi e madhështisë së vetëshpallur, një ushqim i domosdoshëm për një ego që nuk ngopej kurrë. Kur fliste, fjalët nuk dilnin për të ndarë mendime por për të krijuar eko të vetvetes. Çdo histori e dikujt tjetër i dukej e zbehtë, e parëndësishme, një skicë e varfër krahasuar me tregimet e saj. Ajo priste gjithmonë që të tjerët të mbaronin fjalinë, vetëm që t’ua kujtonte me një buzëqeshje të ashpër: “E imja është më e bukur.” Dhe në thellësi, nuk pyeste kurrë për jetën e tyre sepse, në sytë e saj, ajo nuk kishte peshë. Në tavolinë, ngrinte gotën e ujit sikur të ishte një trofe, teksa vështronte të tjerët me atë shikimin e saj gjykues, si një provim i heshtur: A arrini dot tek unë? Përgjigjja që i jepte vetes ishte pothuajse gjithmonë e njëjta: Jo, nuk arrini.
Sidomos kur dikush tjetër gëzonte, arrinte apo spikaste atëherë zemra e saj rrudhej paksa, si një pasqyrë që çahet nga brenda.
Ajo nuk pranonte bashkëpunim, kritikën e quante fyerje, heshtjen e tjetrit sfidë kurse gëzimin e të tjerëve kërcënim personal. Çdo hap përpara i dikujt tjetër i dukej si një hije që binte mbi dritën e saj por në të vërtetë, hije ishte vetëm ajo, hije e asaj që pretendonte të ishte, jo e asaj që ishte vërtet. Dhe mbase më e dhimbshmja është kjo, pas gjithë shkëlqimit të saj të rremë, pas çdo buzëqeshjeje të përkorë, ajo ishte thellësisht e vetmuar. E padashur. E rrethuar jo nga njerëz por nga reflektime të ngrira, që e ushqenin por nuk e ngrohnin. Pasqyrat e saj nuk i bënin shoqëri, nuk i flisnin, nuk i kundërshtonin. Ato vetëm e mbanin peng në një realitet që ajo s’guxonte ta sfidonte. Dhe kur nata vinte, kur pasqyrat heshtnin dhe dhoma ftohej, ajo e kuptonte se madhështia e saj ishte ndërtuar mbi një zbrazëti që askush s’mund ta mbushte, veçse ajo vetë nëse një ditë do të guxonte të largohej nga pasqyrat dhe të dilte në dritë. Por deri atëherë, ajo mbetet aty,nën hijen e vetvetes,e burgosur në reflektime që e lavdërojnë,
por nuk e shpëtojnë.
Ndaje
