Sot është një ditë që thuhet se i përkushtohet parandalimit të dhunës ndaj grave por ndërsa e lexoj këtë datë në kalendar, një ndjenjë e hidhur më kaplon. Sepse për shumë gra, dhuna nuk është një datë por një realitet i përditshëm, një plagë që nuk mbyllet, një zë që shpesh nuk dëgjohet. Nuk ka sirena, nuk ka bujë por vetëm heshtje dhe frikë. Një ndjenjë e rëndë e pafuqisë.
Në emër të grave, mendoj për ato që nuk kanë guxim të flasin, për ato që mbajnë brenda tyre plagë të padukshme, për ato që çdo ditë ngjiten mbi frikën, duke mbajtur një fytyrë të qetë ndërsa shpirtin e kanë të copëtuar. Bullizimi, poshtërsia, denigrimi, dhuna fizike dhe psikologjike janë një metastazë e përditshmërisë që e bën të zakonshme tmerrin e padukshëm. Është një dhimbje që nuk kërkon zhurmë, por që ndjehet në çdo hap, në çdo fjalë të përdorur pa kujdes, në çdo heshtje që e lejon dhunën të lulëzojë. Ka ditë kur ndjej se ajri është i mbushur me fjalë që lëndojnë, shikime që shqyejnë, indiferencë që bëhet bashkëpunëtore dhe pyetja që ngrihet brenda meje është gjithmonë e njëjtë. Përse kaq shumë heshtje? Përse kaq shumë indiferencë? Dhe ndërsa e ndjej këtë, ndjej edhe lodhjen, zhgënjimin, peshën e një realiteti që shpesh duket se nuk ndryshon. Por sot, në këtë ditë, edhe reflektimi është një akt i vogël rezistence. Është të pranojmë plagët, të njohim dhimbjen dhe të mbajmë mend se çdo fjalë e dhunshme, çdo gjest denigrues, është një plagë që duhet parë, që duhet dëgjuar, që nuk duhet harruar. Ndoshta, për shumë gra, e vetmja mundësi është të mbijetojnë dhe të përjetojnë çdo ditë me kurajë të heshtur, duke mbajtur shpresën se një ditë, fjalët dhe veprimet do të kenë peshën e duhur dhe dhuna do të ndalet, të paktën për një moment, në emër të tyre, në emër të çdo gruaje që ka vuajtur.
Ndaje
