Kur një tregim bëhet pasqyrë e realitetit tonëNdonjëherë, në mes të qytetit që gumëzhin, ku zhurmat përplasen me nxitim dhe njerëzit kalojnë pranë njëri-tjetrit si hije të lodhura, ndodh një çudi e vogël, një çudi që s’të zgjon vetëm kureshtjen por edhe ndërgjegjen.
Një drer, i hutuar, i bukur, i pastër del mbi trotuar. Ashtu si në tregimin e Diana Çulit, ku dreri i trotuareve bëhet metaforë e pranisë së një butësie që qyteti nuk e njeh më, edhe sot një imazh i tillë do të na përballte me pyetjen më të thjeshtë dhe më të vështirë.
Po ne, ku kemi mbetur? Dreri nuk është kafsha por arsyeja pse na dridhet shpirti. Ai vjen në qytetin tonë të mbushur me beton, me nervozizëm, me pafundësi ndërtesash ku drita futet me leje, vjen për të na treguar diçka që prej kohësh e kemi humbur, aftësinë për t’u ndalur, për të parë, për t’u çuditur. Ai nuk ka frikë nga njerëzit.Përkundrazi, njerëzit kanë frikë nga ai, sepse dreri ua kujton se dikur ishin më të mirë, më të butë, më të çiltër. Në rrëfimin e Çulit, dreri nuk është një episod i çuditshëm por një provokim i qytetit.Sot, një drer i trotuareve do të ishte një provokim i ndërgjegjes sonë të fjetur. Një drer që ecën nëpër trotuaret tona është gjithçka që ne nuk jemi më.Ne nuk ecim por vrapojmë.Nuk shohim por shtyjmë sa më fort. Nuk dëgjojmë por bërtasim deri në ulërimë. Nuk përkëdhelim por gjykojmë deri në dhimbje. Nuk kuptojmë por nxitojmë të reagojmë. Dhe pastaj vjen ai , me një butësi që nuk të përbuz, me një frikë që nuk të mërzit, me një pafajësi që të turpëron. Na sheh dhe pa thënë asgjë, na pyet. Sa prej jush e mbajnë mend veten përpara se të bëheshit të lodhur? Sa prej jush kujtojnë ende çfarë do të thotë të jesh vetvetja? Mos vallë dreri i trotuareve është metafora jonë kolektive? Mos vallë ai na tregon se jemi aq të larguar nga natyrshmëria, sa një shfaqje kaq e thjeshtë kthehet në lajm, në tronditje, në simbol? Në një qytet ku të huajt ndjehen më të sigurt se autoktonët , ku fëmijët rriten me frikën se mos vonohen në garat e pambarimta të të rriturve, ku trotuaret nuk janë më për ecje por për parkime, një drer që del para nesh është një thirrje e fortë, të zgjohemi pak Ndoshta Diana Çuli, e cila gjithmonë e ka parë jetën me syrin e një shkrimtareje që kupton brishtësinë njerëzore, do të na thoshte sot se dreri nuk mungon por mungojmë ne. Ne mungojmë nga bota jonë, nga vetja jonë, nga butësia. Dhe dreri i trotuareve shfaqet aty, mes nesh, jo për të na frikësuar por për të na kujtuar se jeta mund të jetë edhe e thjeshtë, edhe e bukur, edhe e pastër, nëse i japim pak hapësirë. Pasi dreri largohet kthehet në pyll, në natyrën e tij të qetë por pyetja mbetet tek ne. A do të gjejmë vallë guximin të kthehemi edhe ne në natyrën tonë? Apo do të vazhdojmë të jemi qytetarë pa shpirt, trotuare pa butësi dhe njerëz pa “ drerë”? Sepse ndonjëherë mjafton një drer i humbur në qytet , që të gjejmë vetveten e humbur brenda nesh.
Ndaje
