Kryqi, në dukje, është thjesht një simbol i zakonshëm që mbajmë afër zemrës ose rreth qafës, por në thelb është shumë më tepër se kaq. Ai nuk është një aksesor mode, nuk është një aksesor që plotëson një pamje dhe as një objekt që tregon përkatësinë ose statusin.
Kryqi është një përgjegjësi, një betim, një udhëzim i heshtur që kërkon përulësi, reflektim dhe integritet. Kur mbajmë kryqin, mbajmë një thirrje për dritë por njëkohësisht edhe një pasqyrim të asaj që ndodh brenda nesh, një tregues të sinqeritetit tonë, të aftësisë për të falur, për të duruar dhe për të qëndruar të ndershëm përballë sfidave të jetës. Pyetja që më vjen shpesh në mendje është e thjeshtë dhe e tmerrshme njëkohësisht. Si mund të mbash kryqin në qafë, kur në shpirt mban ligësinë e Judës? A nuk është kjo një kontradiktë e thellë, një tension midis asaj që duket dhe asaj që jemi, midis pamjes së jashtme dhe realitetit të brendshëm? Kryqi nuk ka asnjë vlerë nëse zemra është e mbushur me intrigë, dyfytyrësi, xhelozi apo fjalë që plagosin të tjerët. Asnjë gur i çmuar i varur nuk mund të ndriçojë një shpirt të errësuar nga ligësia dhe egoizmi. Në të vërtetë, kryqi i përket atyre që ecin në heshtje, që mbajnë barrën e jetës me përgjegjësi dhe që falin pa marrë parasysh dëmin që mund të kenë pësuar. Ai është për ata që kthejnë faqen tjetër jo nga dobësia por nga vetëdija dhe kurajoja e brendshme,për ata që zgjedhin të jenë të drejtë, edhe kur askush nuk i sheh dhe askush nuk i lavdëron.
Në një botë ku shenjat shpesh përdoren për të treguar përkatësinë ose për t’u dukur, kryqi na kujton se vlera e vërtetë nuk matet me atë që tregon jashtë por me atë që ruhet brenda zemrës. Ka një leksion të thellë për secilin prej nesh. Ne jetojmë në një kohë kur duket më e rëndësishme të shfaqim pamjen e jashtme sesa të kultivojmë thellësinë shpirtërore, kur duket më e lehtë të manipulojmë, të gënjejmë ose të përfitojmë përmes intrigës, sesa të jemi të sinqertë dhe të drejtë. Por kryqi është një kujtesë e vazhdueshme se çdo përpjekje për të mashtruar apo për të lënduar të tjerët nuk mund të mbulohet nga një simbol i jashtëm. Ai kërkon që ne të punojmë mbi vetveten, të pasurojmë shpirtin, të heqim nga vetja çdo ligësi dhe të qëndrojmë të ndershëm, të qetë dhe të butë përballë jetës. Është e thjeshtë të mbash kryqin në qafë, por e vështirë të mos jesh Juda në shpirt. Sfida e vërtetë është të mos lejojmë që pamja e jashtme të mashtrojë, që simbolet të shërbejnë si mburojë për boshllëkun tonë të brendshëm dhe që drita që duam të tregojmë jashtë të mos jetë një iluzion që fsheh errësirën e zemrës. Integriteti nuk mund të blihet me gjëra të jashtme por kultivohet vetëm përmes përpjekjeve të vazhdueshme për të qenë më të mirë, më të drejtë dhe më të ndershëm në çdo çast të jetës sonë. Prandaj, kur mbani kryqin, mos mendoni vetëm për atë që tregon për të tjerët. Mendoni për atë që tregon për ju. Çdo ditë është mundësi për të pastruar shpirtin, për të zgjedhur drejtësinë mbi përfitimin, dashurinë mbi ligësinë dhe dritën mbi errësirën. Sepse, Zoti nuk sheh arin ose gurët e çmuar që mbahen mbi qafë por zemrën që rreh nën to dhe përpjekjet që ajo bën për të qenë e pastër dhe e drejtë. Mbajeni kryqin me sinqeritet, me përulësi dhe me dashuri të vërtetë për të tjerët. Jo si një stoli apo markë e dukshme por si një kujtesë e përditshme që drita e Zotit nuk qëndron mbi ata që gënjejnë, manipulojnë apo tradhtojnë, por mbi ata që përpiqen çdo ditë të ndjekin rrugën e së drejtës dhe të integritetit. Sepse të mbash kryqin është e thjeshtë. Të mos jesh Juda në shpirt është vërtetë sfiduese. Dhe kjo, në fund të fundit, është ajo që e bën jetën të vlefshme
Ndaje
