Ka gra që ndryshojnë mënyrën si vishen por ka shumë më pak që ndryshojnë mënyrën si ndihen. Gabrielle Bonheur Chanel, që bota e mësoi ta thërrasë “Coco”, ishte pikërisht kjo , një frymë që i dha liri formës, që e përkufizoi feminitetin jo përmes stolive por përmes vetëbesimit.
Në një epokë ku gratë mbuloheshin me shtresa të rënda stofi dhe morali, Chanel e zhveshi botën nga hipokrizia e elegancës së rreme dhe e veshi me thjeshtësi, me guxim, me pastërti. Ajo e kuptoi herët se bukuria nuk qëndron në zbukurim por në qartësinë e linjës, në mënyrën si një trup merr frymë brenda një veshjeje. Dhe më shumë se çdo rrobaqepëse, ajo qe një filozofe e hijeshisë. Në atelienë e saj të vogël, ku fijet e mëndafshta preknin duart me kujdesin e një poeti që zgjedh fjalët, Chanel krijonte jo vetëm rroba por ide. Çdo veshje e saj ishte një deklaratë kundër kufizimeve, një thirrje për liri në formën e një fustani të thjeshtë, një metaforë që thoshte: “Gruaja nuk është më aksesor por thelb.” Në të bardhën dhe të zezën e saj jetonte një filozofi e tërë, kontrasti i dritës dhe hijes, i ndjeshmërisë dhe forcës, i pafajësisë dhe guximit. Ishte kjo përballje ngjyrash që i dha kuptim estetikës së saj, si një poezi e heshtur ku çdo linjë kishte muzikën e vet. Në një kohë ku luksi matej me peshë, ajo e ktheu në dritë. E bardha për shpirtin që ndriçon, e zeza për dinjitetin që nuk kërkon të shpjegohet. Por ajo që e bën Chanel-in të pavdekshme nuk është vetëm stili i saj por filozofia ndaj jetës. Ajo e shihte modën si pasqyrë të karakterit, jo si strehë të pasigurisë. “Nuk ka elegancë pa liri,” dukej sikur thoshte me çdo prerje që nxirrte në dritë lëkurën e një gruaje të fortë, që nuk kërkon leje për të ekzistuar.
Në një botë që i mësonte gratë të jenë të buta, ajo u mësoi të jenë të vetëdijshme. Në një botë që u kërkonte të jenë të heshtura, ajo u mësoi të flasin me praninë e tyre. Në një kohë kur feminiteti shihej si dobësi, ajo e ktheu në armë. E veçanta e Chanel-it është se ajo krijoi një gjuhë të re për trupin e gruas, një alfabet të elegancës ku çdo veshje fliste për pavarësinë, çdo perlë për dinjitetin, çdo copë e zezë për heshtjen e bukurisë së vërtetë. Ajo i dha kuptim fjalës “stil”, duke e bërë diçka më shumë se një mënyrë veshjeje, e bëri mënyrë të të qenit. Dhe sot, në një kohë ku moda shpesh ngatërrohet me zhurmën, ku kopjimi zëvendëson krijimin dhe trendi fshin karakterin, Chanel mbetet kujtesa e një elegance që nuk njeh kohë.Sepse ajo nuk na mësoi vetëm si të vishemi por si të ecim, si të mendojmë, si të mos humbasim vetveten në vorbullën e shpejtësisë. Në çdo linjë të bardhë e të zezë, në çdo parfum që mban emrin e saj, jeton ende ajo filozofi e thjeshtë por e thellë, të jesh vetvetja si forma më e lartë e elegancës. Dhe në një botë që e ka humbur dashurinë për nuancat, Coco Chanel do të na kujtonte sërish se feminiteti nuk është as modë, as zbukurim por mënyra si drita përqafon trupin dhe karakteri përqafon jetën.
Ndaje
