U luajt dje në Durrës ndeshja Teuta- Flamurtari dhe rezultati përfundimtar 3 me 2 për durrsakët nuk ishte thjesht një humbje tjetër për vlonjatët por një tjetër kapitull i dhimbshëm në historinë e një klubi që po rrëshqet drejt harresës me hapa të ngadaltë por të sigurt. Tetë javë kampionat, vetëm dy pikë dhe asnjë fitore për një skuadër që dikur i jepte tonin futbollit shqiptar. Dikur Flamurtari ishte krenaria e Vlorës, simboli i qytetit që nuk përkulet, me stadiume që tronditeshin nga kënga dhe me një shpirt loje që s’trembej as përballë gjigantëve. Sot, ajo frymë duket e tretur. Në fushë mungon agresiviteti, mungon ideja, mungon pasioni. Nuk është vetëm humbja e rezultateve por humbja e karakterit e asaj që quhet ADN sportive. Kush e ka fajin?
Pyetje që përflitet në çdo kafene, në çdo studio, në çdo koment tifozësh por asnjë përgjigje nuk duket bindëse. Të fajësosh trajnerin është e lehtë, por a mund të kërkosh mrekulli me një skuadër të ndërtuar pa vizion, pa ekuilibër, pa liderë në fushë? Të fajësosh lojtarët po aq e thjeshtë, por si të japësh shpirt për një projekt që nuk ka drejtim, për një fanellë që ndoshta nuk u është bërë pjesë e zemrës? E megjithatë, diçka duhet thënë, kur një klub bie kaq poshtë është gjithmonë një zinxhir përgjegjësish nga drejtuesit te stafi teknik, nga mungesa e planeve afatgjata te indiferenca që e ka mbuluar qytetin. Në Durrës dje, u pa një Flamurtar që reagoi me vonesë. Edhe pse shënoi dy gola, mbrojtja ishte e paqëndrueshme, mesfusha e shuar dhe fryma e skuadrës e përçarë. Teuta fitoi sepse e deshi më shumë fitoren, sepse luftoi çdo top sikur të ishte i fundit. Flamurtari ndërkohë, u duk sikur po përpiqej të mbijetonte dhe jo të triumfonte dhe ky është ndryshimi mes një skuadre që kërkon sukses dhe një tjetre që pret fatin e vet me duar në xhepa. Me vetëm 2 pikë në 8 javë dhe vendin e fundit në tabelë, situata është alarmante. Jo më për tifozët që janë mësuar me vuajtje por për vetë emrin, historinë dhe dinjitetin e një klubi që s’mund të pranojë rolin e të dobëtit. Flamurtari ka nevojë për një tronditje, për një kthesë që s’vjen nga deklaratat apo justifikimet por nga një vetëdije e thellë se asgjë nuk ndryshon nëse nuk ndryshon mentaliteti. Ky editorial nuk është një sulm por një apel. Një apel për drejtuesit që të marrin përgjegjësi reale dhe të mos fshihen pas statistikave. Për lojtarët, që të kujtojnë se veshin një fanellë që ka mbajtur nderin e një qyteti të tërë. Për tifozët, që të mos humbin besimin sepse historia e Flamurtarit është ndërtuar mbi besim dhe përkushtim. Flamurtari nuk ka humbur vetëm ndeshje por ritmin, identitetin, besimin te vetja. Por në sport, si në jetë, gjithmonë ka kohë për të rifilluar nëse ka guxim për të parë të vërtetën në sy dhe e vërteta është kjo, me 2 pikë në 8 javë, me një skuadër pa shpirt dhe një projekt që s’bind, Flamurtari po humbet më shumë se kampionatin, po humbet veten. Është koha të zgjohet, të luftojë, të rikthejë krenarinë. Sepse Vlora nuk meriton të heshtë dhe futbolli shqiptar nuk mund të lejojë që një emër si Flamurtari të shuhet në heshtje.
Ndaje
