Po bie shi. Heshtur, ngadalë, si një përkëdhelje mbi plagët e tokës. Është nata e Shën Marisë , një nga netët më të shenjta të vitit, kur nënat ngrenë sytë nga qielli dhe fëmijët i bashkojnë duart në lutje. Por këtë vit, shiu nuk është vetëm ujë. Është lot. Është lutje. Është përgjigje. Për ditë të tëra, flaka ka mbuluar malin. Era ka shpërndarë tymin nëpër qytete dhe zemra është ngushtuar tek shikon pyjet, kafshët, njerëzit që luftojnë me të pamundurën. Dhe pastaj… sot, në heshtje, pa paralajmërim fillon shiu. Si një dorë e padukshme nga qielli që zbret për të shuar zjarrin. Si një “faleminderit” për çdo vullnetar që s’u dorëzua. Si një “më fal” për çdo plagë që s’mundëm ta parandalonim. Në Ditën e Shën Marisë, Zoti nuk foli me zë. Ai foli me shi. Ka një dhimbje të heshtur në këtë shi. Një dhimbje që nuk bërtet, por rrjedh. Që nuk akuzon, por lutet. Është dhimbja e një kombi që e njeh tragjedinë, që e ka parë natyrën të zemërohet, por që ende e kërkon shpëtimin në shenjtëri. Në Shën Marinë. Në Zotin. Sot nuk ka vend për zhurmë. As për fjalë të mëdha. Ka vend vetëm për reflektim. Për falje. Për një “Amin” që nuk thuhet me gojë, por ndihet në shpirt. Sepse kur digjesh, nuk kërkon ndëshkim. Kërkon ujë. Kërkon mëshirë. Dhe ja ku erdhi. Në natën e saj, në natën e Nënës. Shiu i Shën Marisë.
