Ka diçka magjike në librat e vjetër që asnjë botim i ri nuk mund ta zëvendësojë. Është era e letrës, zverdhja e faqeve, gërvishtja në këndin e kopertinës që të kujton sa duar i kanë përkëdhelur më parë. Dhe përkthimet, ato përkthime që nuk janë thjesht fjalë por një gjuhë tjetër zemre. Një ndjesi që, siç thotë dikush, nuk e mëson dot.Ose e ndjen ose jo. Këto ditë të nxehta vere nuk më bëhej të ndiqja trendet apo të kërkoja tituj të rinj librash. Më shumë se kurrë doja një rikthim. Një rikthim tek vetja. Dhe vetja ime e ka një vend të shenjtë, bibliotekën e vjetër të familjes. Aty gishtat më cuan tek “ Tri ngjyra të kohës”, me një kopertinë të zverdhur dhe të vjetër nga koha por me një peshë që më tërhoqi si magji. E hapa pa shumë bujë por sapo fillova faqet e para m’u kthye ndjenja që kisha harruar se ekzistonte. Ajo ndjesi kur libri nuk të kërkon ta lexosh por të jetosh me të. E kam lexuar 37 vjet më parë, kur isha gjimnaziste dhe më kujtoi një udhëtim mes kohërash, mes kujtimesh, luftërash, dashurish që mbijetojnë, humbjesh që nuk zhbëhen dhe njerëzish që nuk dorëzohen. Një roman që flet për njerëz të zakonshëm në periudha të jashtëzakonshme, që jetojnë me plagë të mëdha dhe me shpresa të vogla. Dhe nuk mund të mos e krahasoj me sot. Me këtë jetën sot,tonën, që herë na mpin, herë na ngushton shpirtin nga zhurmat, lajmet e rënda, ndarjet, luftërat e përhershme jo vetëm ato që shohim në ekrane, por edhe ato që i mbajmë brenda vetes. Dhe në këtë realitet, libri më duket si një udhërrëfyes. Më kujtoi se, edhe kur gjithçka tjetër duket e kotë, ne kemi ende nevojë për ndjesi të vërteta. Për fjalë që nuk të mashtrojnë. Për njerëz që nuk largohen kur nis të bjerë shi. Por më emocionoi shkrimtari Ali Abdihoxha që shkruan në këtë vepër me një qetësi të rrallë. Nuk bën zhurmë. Nuk thërret. Thjesht të ul pranë tij dhe të flet si një mik që ka parë shumë, por që nuk ka humbur ndjeshmërinë. Personazhet e tij nuk janë heronj, janë si unë, si ti. Me frikëra, me lodhje, me nevojë për përqafim, por edhe me një dinjitet të fshehtë që nuk e pranojnë të zhduket. Ky libër më bëri të ndaloj. Jo për të marrë frymë. Por për të ndier frymën time dhe atë të kohëve që kemi harruar. M’u kujtua sa e rëndësishme është të lexosh librat e vjetër jo vetëm për të ditur, por për të ndjerë. Jo për të përfunduar një listë librash, por për të rigjetur një pjesë të vetes që hesht prej kohësh. Prandaj po ta them me gjithë sinqeritetin tim. Nëse nuk e ke lexuar “Tri ngjyra të kohës”, kërkoje. Dhe nëse nuk e gjen, më thuaj , ta dërgoj unë, si dikur, kur qarkullonim librat me njëri-tjetrin dhe nuk kishte ndjesi më të bukur se të ktheje një libër me një fletë të palosur dhe një zemër të mbushur. Sepse disa libra nuk janë vetëm për t’u lexuar, janë për t’u jetuar. Dhe ky, është një prej tyre. Në një kohë që ikën shpejt, në një botë që ndryshon çdo ditë, librat e vjetër janë kujtesa që nuk e pranon harresën. Dhe unë, po të ftoj të ndalosh pak. Të rikthehesh. Të kujtosh. Të lexosh me zemër. Sepse, ndoshta, asgjë nuk na shpëton më shumë se një libër i ndjerë. Dhe askush nuk na rikthen më bukur te vetja sesa fjala e shkruar me shpirt.
