Po lexoja sot fjalët e Papa Leonit. Fliste për dashurinë që nuk dorëzohet, për faljen që nuk kërkon asgjë në këmbim. Kujtonte momentin kur Jezusi, në Darkën e Fundit, i jep kafshatën Judës , atij që do ta tradhtonte. E përshkruante si një gjest të fundit të dashurisë që nuk heq dorë. Një moment i thellë, i madhërishëm. Dhe unë, duke e lexuar ndalova dhe u pyeta veten. Po unë? A do kisha bërë të njëjtën gjë? Por nuk e them me krenari e them me ndershmëri. Ndoshta jam e dobët. Ndoshta i mungoj besimit. Por nuk e kam të lehtë të fal. Jo gjithmonë. Jo gjithkënd. Jo kur më kanë lënduar thellë. Dhe nuk e di nëse kjo më bën njeri të keq apo thjesht njeri. Papa thotë se dashuria e vërtetë nuk ndalet përballë zhgënjimit, refuzimit apo mosmirënjohjes. Po nëse ndalet? Nëse lodhet? Nëse ajo dashuri që jepet me shpirt nuk kthehet asnjëherë mbrapsht? A është ende dashuri apo është një formë tjetër e dhimbjes që kemi zgjedhur ta durojmë? E shoh çdo ditë. Miqësi që prishen jo nga një grindje por nga zilia që vjen e mbledhur në heshtje. Marrëdhënie fisnore që thyhen nga fjalët e pabesa dhe ndarja e pasurive. Kolegë pune që nuk gëzohen për suksesin tënd por punojnë në hije për të të dëmtuar. Kur ndodh kjo nuk është vetëm dhimbje. Është zhgënjim, është mosbesim, është ndjesia e hidhur që ndonjëherë më shumë të lëndon ai që të njeh mirë sepse e di ku të godasë. Dhe kur ndodhin këto lëndesa natyrshëm lind pyetja se a mund të falen këta njerëz? Ata që nuk të kanë tradhtuar një herë por vazhdimisht? Ata që të kanë parë në sy dhe kanë buzëqeshur ndërsa flisnin pas teje? Ata që kanë ngritur dorën mbi ty jo fizikisht, por me shpifje, mosmirënjohje, zili dhe hile? Në parim, po, falja është e mundur, hyjnore. Por falja nuk është gjithmonë kthim. Nuk është të shtiresh sikur s’ka ndodhur gjë. Nuk është as të harrosh, por të vendosësh të mos mbartësh urrejtje që të mos e helmosh veten. Sepse, siç thotë edhe Papa, falja nuk është dobësi. Është liri. Por kam kuptuar edhe diçka tjetër. Ka gjëra që nuk ua kthej dot njerëzve me të njëjtën monedhë dhe nuk dua ta bëj. Jo sepse jam më e mirë por sepse besoj te diçka më e thellë, karma. Ajo është ashtu, e padukshme, e ngadaltë, por gjithmonë e saktë. Jo si ndëshkim por si ekuilibër. Kur dikush lëndon pa arsye, e vërteta kthehet gjithmonë.Jo kur ne e kërkojmë por kur jeta e sjell.Ndonjëherë, ata që janë ngjitur duke rrëzuar të tjerët, bien më thellë se ç’kujtonin. Ndonjëherë, gjithçka që u duk fitore mbi ty kthehet në barrë për ta. E nuk është nevoja të lutemi për këtë. As ta kërkojmë. Mjafton të mos mbartim më dhimbjen e tyre me vete. Ka raste kur më kanë shkruar njerëz që më kanë lënduar. Disa më kanë kërkuar falje, disa thjesht kanë bërë sikur s’ka ndodhur gjë. Nuk e di çfarë kërkonin. Por e di se unë, për ta falur, kam pasur nevojë më shumë për vete sesa për ta. Kam falur në heshtje, kam ecur përpara. Kam vendosur të mos i lejoj më në hapësirën time. Kjo është dashuri për veten. Papa flet për një dashuri që shkon deri në fund. Dhe unë besoj më shumë te një dashuri që vendos kufij, që nuk e lejon veten të digjet për të mbajtur të tjerët ngrohtë. Nuk e di nëse do i kisha dhënë kafshatën Judës. Por e di që nuk do e kisha lejuar më të qëndronte në tryezën time. Dhe ndoshta, kjo është norma ime, morali im. Po ju? A keni falur ndonjëherë njerëz që ju kanë lënduar qëllimisht? A mendoni se ka një kufi për faljen? Apo se karma kujdeset për ne kur ne zgjedhim të mos ndëshkojmë vetë? Më ndodh shpesh të mos kem përgjigje për gjithçka.Por herë pas here e ndiej se , nëse nuk mund të falim të paktën mund të zgjedhim të mos lëndojmë. E ndoshta, nga aty nis falja e vërtetë.
