Në historinë e dashurisë, rrallë ndodh që një emër të lidhet kaq ngushtë me pasionin dhe zjarrin e një zemre si ai i Napolon Bonapartit. Nuk ishte vetëm perandori që sundonte Europën me dorë të hekurt, por një njeri i zakonshëm kur fliste për Josephina de Beauharnais, gruaja që kishte pushtuar shpirtin dhe zemrën e tij. Letra që ai i shkroi asaj nuk janë thjesht fjalë romantike
por dëshmi e një pasioni të pakufishëm, e një dashurie që digjte më shumë se çdo fron dhe lavdi.Që nga takimi i tyre në Paris, lidhja e tyre u karakterizua nga një tërheqje e fuqishme dhe një adhurim i thellë. Napoleoni e shihte Josephinën si qendrën e universit të tij, si frymën që e mbante gjallë dhe si burimin e çdo lumturie që ai mund të ndjente. Në letërsi të ndryshme ai shprehte këtë lidhje: “Çdo fitore ime është e zbrazët pa ju, çdo fron dhe çdo lavdi nuk vlejnë pa përqafimin tuaj. Ju jeni zemra ime, ju jeni gjithçka që kam.” Në këto fjalë duket jo vetëm pasioni por edhe ndjenja e thellë e varësisë emocionale. Napoleoni nuk mund të imagjinonte jetën pa Josephinën, mungesa e saj e trazonte shpirtin dhe e bënte të ndjente çdo çast larg saj si një torturë. Kjo mungesë krijonte gjithashtu hapësirë për xhelozi, një ndjenjë që shpesh shfaqet në çdo letër. Ai dridhej në ide se Josephina mund të buzëqeshte për dikë tjetër dhe kjo dridhje nuk ishte vetëm egoiste por dëshmi e intensitetit të dashurisë së tij. Megjithatë, dashuria e Napolonit për Josephinën nuk ishte thjesht posedim apo xhelozi. Ishte një pasion që ngjallte admirim dhe respekt për personalitetin e saj. Ai e vlerësonte jo vetëm bukurinë dhe sharmën por edhe forcën dhe elegancën e saj. Letra të ndryshme tregojnë një njeri që përpiqet të kapërcejë largësinë dhe kohën përmes fjalëve, duke e mbajtur lidhur shpirtin me shpirtin: “Ah, Josephinë, sa shumë do të doja të isha pranë jush, të ndaja çdo frymëmarrje dhe çdo ndjesi. Zemra ime është e mbushur me mall për ju.” Dashuria e tyre është një përzierje e zjarrtë pasioni, admirimi të pafund dhe ndjeshmërie njerëzore. Napoleoni shpesh i shkruante letra të zjarrta që përshkruanin ëndrrat e tij, shpresat dhe dëshirat më të thella. Ai shfaqej i pafuqishëm përballë fuqisë së ndjenjave, dhe ky moment i brendshëm e bëri atë jo vetëm perandor por njeri që mund të thyhej nga dashuria.Madje, historia e dashurisë së tyre përfshin edhe tensionin dhe vuajtjen e humbjes. Marrëdhënia e tyre nuk ishte e përkryer, sfidat, distanca dhe ndryshimet personale shpesh e bënin Napolonin të ndjente frikën e humbjes së dashurisë por në çdo letër dhe çdo fjalë, shfaqej një përkushtim i palëkundur, një dëshirë për të mbajtur lidhjen gjallë dhe për të kapërcyer çdo pengesë që jeta vendoste.Në këtë histori, pasioni nuk ishte thjesht ndjenjë por mënyrë jetese. Dashuria e Napolonit për Josephinën ishte e thellë, e zjarrtë dhe e ndërlikuar, ajo tregonte se madje edhe më të fuqishmit ndër njerëz, perandorët që ndryshojnë fatin e botës, janë të ndjeshëm ndaj zjarrit të dashurisë dhe ndaj ndikimit të saj në shpirtin njerëzor.Në fund, historia e Napolonit dhe Josephinës është më shumë se një roman historik. Ajo është një shembull i fuqisë së dashurisë që kapërcen pushtetin, lavdinë dhe kohën. Është dëshmi e pasionit që mund të ndriçojë shpirtin dhe të trazojë zemrën, një dashuri që, pavarësisht të gjithave, mbetet e gjallë në letrat dhe kujtesën e njerëzimit.
Ndaje
