Në një zyrë të vogël ku drita e mëngjesit binte butë mbi tavolina, ai rrinte ulur para kompjuterit, i heshtur dhe i mbyllur në botën e tij. Ekrani i dukej sikur ishte një gjykatës i ftohtë ndërsa ai llogariste me kujdes çdo sukses që dëgjonte përreth. Nuk uronte, nuk gëzohej, thjesht vështronte. Dhe ngadalë, një ndjenjë e hidhur nisi t’i rritej brenda kraharorit, si një re e padukshme tymi. Ai kishte një jetë të rregullt,punë të mirë, stabilitet, një qetësi të zakonshme. Asgjë e madhe por asgjë që t’i mungonte. Por sapo dikush përreth fliste për një arritje të vogël, një ide të re, një përgëzim që kishte marrë, diçka përvëlonte brenda tij. Zemra i shtrëngohej dhe buzët i formonin një buzëqeshje të rreme. Mendja e tij rrëshqiste menjëherë tek pyetja që nuk donte ta pranonte: “Pse ai dhe jo unë?” Fjalët për suksesin e të tjerëve nuk i dukej thjesht bisedë. Ato e ngacmonin, e thumbonin, sikur i preknin plagë të vjetra. Edhe një koment i pafajshëm, një lavdërim i vogël, një ide e bukur që vinte nga dikush tjetër i dukej si provokim. Ai i pranonte këto fjalë me një lloj kujdesi të sëmurë, i krahasonte me punën e tij dhe menjëherë fillonte të mendonte se duhej të ishte më lart, më i vlerësuar, më i dukshëm.
Vështrimi i tij ndaj kolegëve ishte përzierje e çuditshme mes talljes dhe pasigurisë. Çdo gjest i tyre, çdo sukses që arrinin, ishte si një goditje e vogël për krenarinë e tij. Kishte filluar të sillte veten si dikush që përpiqet të duket i sigurt, i fortë por brenda ndjente boshllëk dhe ndrojtje. Në fund të ditës, kur zhurmat e zyrës pushuan, ai hapi dritaren dhe pa atë pjesëz të qytetit që ndriste nën dritën e diellit që po perëndonte. Një zbrazëti e thellë i ra në shpirt. Kuptoi se zilia nuk ishte vetëm një ndjesi kalimtare por një hijë që e ndiqte, një armik i heshtur që ia dobësonte zemrën çdo ditë. Duke marrë frymë thellë, ai kuptoi diçka të thjeshtë, por të vërtetë.
Suksesi i të tjerëve nuk e dëmtonte atë por i kujtonte atë që kishte humbur tek vetja,aftësinë për të gëzuar pa krahasuar, për të uruar pa ndjerë dhimbje, për të buzëqeshur pa maska. Por edhe pse e kuptoi këtë, ndjeu se hija e zilisë nuk do të ikte menjëherë. Ishte e rrënjosur thellë. Një shoqëruese e padëshiruar që duhej ta përballonte me guxim dhe me kohë.
Ndaje
