Portreti i Chopin-it në Pragë nuk është vetëm një imazh por një dritare në shpirtin e një muzikanti të brishtë dhe të përjetshëm. Sy që duket se lexojnë diçka të panjohur, buzë që pothuajse nuk lëvizin, por që ruajnë një histori të brendshme,një histori të mbushur me dashuri, humbje dhe muzikë që nuk njeh kohë.
Chopin lindi në Poloni më 1810, në një botë ku tingujt e piano-s filluan të thurën ëndrrat e tij që nga fëmijëria. Shpejt zbuloi dhuntinë e tij dhe e bëri muzikën një gjuhë që fliste më shumë se fjalët. Çdo kompozim i tij nga Nocturne, Mazurka apo Balladë duket sikur rrëfen një moment të jetës, një frymë të ndjerë me intensitet dhe delikatesë. Muzika e tij është si një poezi pa fjalë, një reflektim i shpirtit të tij të ndjeshëm, i ndarë shpesh mes sëmundjes dhe dashurisë për jetën.
Portreti në Pragë e kap Fryderyk-un jo vetëm si kompozitor, por si njeri që ndjen çdo tingull me gjithë trupin. Ka diçka qetësuese dhe njëkohësisht të brishtë në atë imazh,është sikur të thotë se çdo notë, çdo melodi është një përpjekje për të kapur bukurinë e botës, edhe kur vetë bota është e turbullt dhe e dhimbshme.Çdo herë që i afrohemi këtij portreti, ndiejmë heshtjen që rrjedh prej tij. Heshtje që flet për dashurinë, për mallin për atdheun, për largësinë, për ëndrrat që nuk u plotësuan plotësisht, por që gjetën jetë në muzikën e tij. Dhe pikërisht kjo heshtje e bën imazhin kaq të gjallë, ai nuk është larg nesh, ai është aty ku tingujt e piano-s janë të pranishëm, në një notë të vetme që mund të prekë zemrën.Chopin nuk krijoi vetëm muzikë por dritë në heshtje. Në çdo notë muzikore ndjejmë se ai po na thotë se kjo është jeta. Bukuria dhe dhimbja ekzistojnë njëkohësisht dhe portreti i tij në Pragë na kujton pikërisht këtë, se arti i madh është përtej kohës, se një gjest i heshtur, një shikim, një notë pianoje, mund të lërë një gjurmë të përjetshme.Chopin është më shumë se një kompozitor,ai është një ndjeshmëri e mishëruar, një melankoli që shndërrohet në bukuri. Portreti në Pragë është thjesht një ftesë për të hyrë në botën e tij, për të ndjerë muzikën dhe heshtjen që flet më shumë se çdo fjalë.
Ndaje
