Dikur, shumë vite më parë, kur sapo kisha filluar punën në redaksinë e lajmeve, çdo mëngjes më dukej se hyja në një botë tjetër, një botë ku informacioni qarkullonte më shpejt se ajri që thithnim, ku çdo telefonatë, çdo email apo mesazh mund të ndryshonte ritmin e një dite dhe ku përgjegjësia për të shpërndarë të vërtetën më rëndonte mbi supet në mënyrë të ndjeshme dhe të prekshme. Aty ku lajmet nuk ishin thjesht fjalë të shkruara, por ide, shqetësime, emocione dhe shpeshherë edhe frikë që mund të përhapej shpejt si zjarri në një pyll të thatë, e kuptova menjëherë se pa etikë, çdo shkrim, çdo titull, çdo paragraf mund të bëhej armë dhe jo dritë. Kur ndonjëherë shihja kolegët e mi duke diskutuar mbi faktet, duke kërkuar burime të besueshme dhe duke u përpjekur të verifikonin çdo detaj, ndjeja një lloj qetësie brenda kaosit, një ndjesi të brendshme që më kujtonte se roli ynë nuk ishte të shpërndanim lajmin e parë që vinte por të ruanim integritetin e informacionit dhe besimin e publikut, dhe shpesh herë, kur lajmet e tjera në internet përhapeshin me shpejtësi dhe shpeshherë pa kontroll, unë ndieja një barrë të veçantë mbi supet e mi, sepse dija se secila fjalë e shkruar mund të ndikonte tek një qytetar, tek një familje, tek një komunitet i tërë.
Aty, brenda mureve të redaksisë, mësova se infodemia nuk ishte thjesht një term abstrakt por një përvojë reale dhe e prekshme që mund të shkatërronte perceptimin e publikut për botën dhe që ushqehej nga informacioni i pakontrolluar, nga lajmet sensacionale dhe nga mungesa e filtrit etik, sepse çdo histori e pa verifikuar, çdo titull që kërkonte klikime dhe jo të vërtetën, shtonte kaosin dhe frikën. Dhe në ato momente ku duhej të vendosja nëse një artikull duhej të publikohej apo jo, ndieja një ngrohtësi të veçantë që vinte nga brendësia ime, një ndjesi përgjegjësie që më kujtonte se etika nuk është vetëm një fjalë në manualet e gazetarisë por mburoja që mbron publikun dhe shoqërinë nga manipulimi dhe keqinformimi.
Dhe ndërsa kalonin vitet, kjo përvojë personale u bë një bindje e thellë që më shoqëronte në çdo hap. Lajmi nuk është vetëm informacion, lajmi është përgjegjësi. Cdo fjalë ka peshën e saj, çdo paragraf ka fuqinë të ndikojë dhe etikës i takon të vendosë se çfarë do të ndodhë me këtë fuqi, sepse vetëm përmes transparencës, llogaridhënies dhe respektimit të faktit mund të ndërtojmë një shoqëri ku qytetarët nuk janë të manipuluar por të informuar, ku opinionet bazohen në realitet dhe jo në emocion të nxitur nga lajme të rreme, dhe ku çdo gazetar që vepron me integritet bëhet një roje i së vërtetës, një mburojë njerëzore kundër rrjedhave të pafund të infodemisë.
Dhe kështu, sot, kur shoh rrjetet sociale të përplota me informacion të shpërndarë pa kontroll dhe kur shoh botën të përballet me lajme të rreme që përhapin frikë dhe keqkuptime, kujtoj atë redaksi të vjetër dhe ndiej të njëjtën përgjegjësi, të njëjtën ngrohtësi brenda shpirtit, sepse e di se etikës i takon roli më i madh, të ruajë dritën e së vërtetës në një botë ku zhurma e informacionit është e pafund.
Ndaje
