Erdhën sërish, si çdo vit, në heshtjen e kripur të Lagunës së Nartës. U shfaqën në një prej mëngjeseve të kthjellëta të tetorit kur ajri është ende i lagësht nga nata dhe deti nuk ka vendosur ende nëse do të jetë i qetë apo i trazuar. Ujërat e cekët u hapën si pasqyrë për hapat e tyre të ngadaltë. Dhe aty ishin qindra silueta rozë që vallëzonin në mënyrën më të qetë që njeh kjo botë. Flamingot nuk bëjnë zhurmë as kur vijnë dhe as kur ikin. Ndryshe nga ne, nuk kanë nevojë për lajme, për miratime, për fotografi që të ndihen të pranishëm. Mjafton të jenë aty, për ata që dinë të shohin. Laguna e Nartës, kjo hapësirë magjike mes tokës dhe detit, është një nga vendet e fundit ku natyra ende flet në gjuhën e saj të vjetër. Jo me fjalë por me ngjyra, ritme dhe cikle që përsëriten përtej çdo krize njerëzore. Aty ku flamingot vijnë për të pushuar, për të gjetur strehë, për të na kujtuar se ende jemi pjesë e një bote më të madhe se vetja. Dikur, kjo lagunë ishte terren mitesh. Thuhet se aty, në netët e gjata të pranverës, nuses së detit i shfaqeshin engjëjt e bardhë, me krahë të gjatë e trupin e hollë , një përfytyrim që ndoshta i paraprin vetë flamingove. Sot, mrekullia është më tokësore por jo më pak hyjnore. Shoh flamingot në një foto të sjellë nga një mikeshë biologe si telajo në lëvizje, si një pikturë impresioniste që s’ka mbaruar ende. Natyra në fakt është piktori i heshtur dhe ne jemi ata që harrojmë të shohim. Por këtë herë, dua të ndalem e të besoj se ardhja e flamingove është një bekim i vogël. Një kujtesë se cikli vazhdon dhe se diçka në këtë vend ende funksionon sipas ritmit të duhur. Se pavarësisht ndërtimeve , rrugëve që kafshojnë, rrethinat e lagunës, heshtja rozë e flamingove ende guxon të kthehet. Sa bukur. Erdhën flamingot dhe ato nuk kërkojnë shumë por vetëm pak ujë, pak qetësi, pak respekt. Dhe ndoshta, një sy që i sheh jo thjesht si zogj ekzotikë por si shenjë të diçkaje më të thellë, mendon se bukuria më e vërtetë është ajo që vjen në paqe dhe largohet po ashtu.
