Ka një dritë të butë që zbret mbi këtë ditë, si një dorë e padukshme që përkëdhel gjithçka që kemi harruar të vlerësojmë.Sot, koha ngadalësohet, zemra rreh më qartë, fryma merr ngjyrën e ngrohtësisë dhe njeriu, i lodhur nga vrapi i gjatë i javëve, më në fund kujtohet të ulet e të mendojë. “ Sa shumë kam dhe sa pak e shoh” Në heshtjen e tryezës, aty ku qirinjtë dridhen si kujtime të vjetra dhe aroma e ushqimit ngjitet në ajër si një lutje e butë, çdo zemër hapet pak më shumë. Falënderimi nuk është festë por një gjendje shpirtërore, një rikthim tek vetja, tek prindërit, tek njerëzit që na mbajnë gjallë me praninë e tyre, edhe kur s’kanë thënë asnjë fjalë. Sot, kujtimet vijnë si hije të dashura, duar që s’janë më, zëra që i ruajmë nëpër qoshe të shpirtit, fytyra që qeshin ende mes nesh në mënyrën më të heshtur. Dhe e gjithë kjo dhimbje e ëmbël është falënderim, sepse dashuritë e vërteta nuk zhduken, vetëm kthehen në dritë. Dhe ndërsa lugët prekin pjatat me tinguj të butë, ndërsa dikush qesh lehtë dhe një tjetër rrëshqet në mendime, kupton se lumturia nuk ka madhështi, ka vetëm momente, vetëm çaste fluturake që ne i mbledhim si gjethe të arta të vjeshtës së fundit. Sot, falënderoj për duart që kam mbajtur dhe ato që do të mbaj. Për zemrat që më janë afruar edhe kur nuk dija si t’i thërrisja. Për dhimbjet që më mësuan dhe gëzimet që më shpëtuan. Falënderoj për dritën që gjej brenda vetes edhe kur nuk e shoh. Kjo është Dita e Falënderimeve. Një poezi e heshtur që shpërhapet mbi gjithçka që kemi dashur, humbur, gjetur dhe ruajtur. Një kujtesë se jeta, në thelb, është vetëm kjo, një falënderim i gjatë që ne përpiqemi ta shkruajmë me çdo hap. Gëzuar për të gjitha bekimet që kemi dhe për ato që po vijnë.
