Ka stinë që nuk trokasin me zhurmë por vijnë si një frymë e ngadaltë që mbështillet rreth teje pa pyetur. Dimri është i tillë. Nuk vjen për t’u dukur, por për të të kujtuar. Për të të mësuar se jeta, ashtu si natyra, ka nevojë për pushim. Dhe unë, çdo herë që ai vjen, e ndjej se diçka brenda meje ngadalësohet,jo nga dembelizmi por nga një nevojë e brendshme për të marrë frymë më qetë. Mëngjeset e dimrit kanë një dritë tjetër, të zbehtë, pothuajse melankolike por të sinqertë. Ajri është më i kthjellët, rrugët më të heshtura dhe njerëzit më të mbyllur në palltot e tyre si në mendime të gjata. Pastaj, aty ku çdo gjë duket gri, shfaqet aroma e parë e gështenjave. Ka diçka magjike në atë aromë,një fëmijëri që s’plaket, një kujtim që s’harrohet. Gështenjat e pjekura janë si përkufizimi më i butë i ngrohtësisë njerëzore. Djegin pak në duar por ngrohin shpirtin. Dimri më kujton gjithashtu njerëzit që kam dashur,babin, nonën, albumet e fotografive që shfaqin fytyra të qeshura nën diellin e kaluar, kujtimet pranë zjarrit që bëhen më të ngrohta dhe më të çmuara. Librat, të cilët i kam lënë pas dorës gjatë verës, rikthehen të më shoqërojnë gjatë netëve të gjata. Çdo faqe ka aromën e kohës dhe ngrohtësinë e mendimeve që më bëjnë të ndjej se nuk jam kurrë vetëm. Në dimër, njeriu nuk kërkon shumë. Një sobë që fishkëllen lehtë, një filxhan çaji që avullon në dritare, një batanije që ka ruajtur aromën e dimrit të shkuar e këto gjëra të vogla bëhen thesare. Ndoshta është pikërisht kjo arsyeja pse dimri ka poezinë e vet,sepse të mëson të jesh mirënjohës për pak. Të mëson të kuptosh se ngrohtësia nuk është gjithmonë në diell, por në duart që përplasen për të ndezur zjarrin, në frymëmarrjet që kërkojnë afërsi, në heshtjen që nuk është bosh por plot jetë. Por nuk është gjithmonë e lehtë. Ka ditë kur i ftohti është i rëndë dhe trupi sëmuret lehtë. Ka netë kur vetmia të zgjat dorën dhe nata duket më e gjatë se zakonisht. Ka momente kur të mungon drita, udhëtimet, gjallëria e botës së jashtme. Dhe është e lehtë të ndihesh i mbyllur, i ngurtë, sikur jeta të ketë ngrirë bashkë me xhamat e dritares. Megjithatë, ndoshta pikërisht aty qëndron sekreti i dimrit.Ai nuk vjen për të na dënuar por për të na mësuar. Të na mësojë durimin, qetësinë dhe artin e ngrohjes së brendshme. Ai të mëson se shtëpia nuk është vetëm një vend por ndjesia e strehës, e pranisë, e kujdesit. Është ai moment i vogël kur ngroh duart mbi filxhan, kur dëgjon zhurmën e shiut, kur ndien se edhe heshtja mund të të përqafojë. Dimri më mëson gjithashtu se ngrohtësia nuk vjen vetëm nga afërsia njerëzore, por edhe nga gjërat më të thjeshta që shpesh i neglizhojmë,aroma e gështenjave, një batanije e dashur, një libër që të merr në udhëtim, kujtimet e fëmijërisë që rikthehen në heshtje. Në një mënyrë të butë, dimri më mëson të vëzhgoj më kujdesshëm, të ndiej më shumë dhe të vlerësoj jetën edhe në ngricat e saj.
Ai më kujton se drita nuk shuhet ,vetëm pushohet për pak, për të ardhur më e fortë. Dhe që ngrohtësia e vërtetë s’ka lidhje me gradët e termometrit, por me njerëzit që kemi afër, me kujtimet që na mbajnë gjallë, me qetësinë që gjejmë brenda vetes. Pra dimri nuk është vetëm një stinë por një kujtesë e butë që edhe drita ka nevojë për pushim. Një ftesë për t’u kthyer pak brenda nesh, për të dëgjuar zemrën, për të parë se si edhe nën akull, jeta vazhdon të rrahë ngadalë, me ritmin e vet të qetë dhe të mençur.
Sepse njeriu është si gështenja që piqet në zjarr,e thyer nga jashtë por e ëmbël nga brenda. Dhe ndoshta vetëm dimri e di si ta zbulojë këtë.
Ndaje
