Në një kohë kur arsimi përballet me sfida të reja është e nevojshme të rikthehemi te vlerat që e kanë mbajtur të fortë figurën e mësuesit. Në këtë udhëkryq të ndryshimit dhe ankthit profesional, emri i Robert Dotrens rikthehet si një zë i qetë por i fuqishëm, përmes “Betimit të Mësuesit”, një tekst që nuk është thjesht deklaratë por një testament etik.
Drejtimi i dijes nuk është rrugë e sheshtë dhe kush ka qëndruar ndonjëherë para një klase, e di se mësuesi nuk përballet vetëm me librat por me një univers të tërë karakteresh, historish, pasigurish, ëndrrash dhe shpesh plagësh të padukshme. Dotrens e kuptoi këtë kompleksitet dhe e përmblodhi në një betim që i kujton mësuesit çdo ditë pse është aty, jo për të ushtruar pushtet, por për të kultivuar mendjen dhe shpirtin e nxënësit.
Betimi i tij flet për ndershmëri, përkushtim, respekt, shembull personal, fjalë që mund të tingëllojnë të mëdha por që humbasin kuptimin po të mos mbahen gjallë me vepra. Sot, ndoshta më shumë se në kohën kur u shkrua, profesioni i mësuesit rrezikohet të reduktohet në burokraci, në raportime pa fund, në presion nga prindërit, institucioni apo shoqëria. Ky betim është një thirrje për të mos harruar misionin, formimin e njeriut.Në çdo rresht të betimit të Dotrens fshihet një e vërtetë e thjeshtë.
Mësuesi është modeli i parë i qytetarisë që një fëmijë ndesh jashtë shtëpisë dhe nëse modeli bie, bie edhe besimi.Nëse modeli ngrihet, ngrihet e ardhmja.
Ka një dimension tjetër po aq të rëndësishëm sepse betimi është edhe një mbrojtje e mësuesit nga vetja, nga lodhja, nga zhgënjimi, nga
ato ditë kur duket se s’ka ndryshim mes përkushtimit dhe përpjekjes së kotë. Është një kujtesë se çdo fjalë, qoftë edhe e vetmja që vjen në momentin e duhur, mund t’i ndryshojë jetën një nxënësi dhe kush më mirë se mësuesit e di që ndryshimet e mëdha fillojnë me gjëra të vogla?
Sot, kur shoqëria kërkon nga mësuesi të jetë edukator, psikolog, motivues, shpesh edhe prind zëvendësues, betimi i Dotrens vjen si një ankorrim moral. Ai nuk na thotë se mësuesi duhet të jetë i pagabueshëm por se duhet të jetë i ndershëm në përpjekjen e tij. Nuk kërkon heroizëm por përkushtim. Nuk kërkon perfeksion por dinjitet.
Ndoshta rruga drejt rritjes së respektit për mësuesin nuk fillon me reforma por me rikthimin tek ky mesazh i thjeshtë.Mësuesi formon të ardhmen dhe kush formon të ardhmen, meriton nder dhe jo harresë.
Robert Dotrens, me betimin e tij, na e la këtë kujtesë si dritë orientuese ndaj mjafton të kemi guximin ta ndjekim.
Ndaje
