Sa herë kemi diskutuar, debatet e ashpra, mendimet e kundërta që përplaseshin me njëra-tjetrën, gjithçka dukej si një luftë e pafund por në fund gjithmonë arrinim të kuptonim një gjë, ajo kurrë nuk e kishte për qëllim të fitonte argumentin por diçka më të madhe , dëshirën për të qenë të përsosur , për të kërkuar më shumë nga vetja dhe të tjerët, për të sjellë në shkollë një vizion më të lartë, një standard që do të ndriçonte të gjithë atë që i rrethonte. Kishte diçka në mënyrën si fliste, në mënyrën si na drejtonte, që të bënte të ndiheshe i detyruar të jepje gjithçka që kishe më të mirë. Dhe ajo ishte e vetmja që e kërkonte këtë. Një lider i vërtetë nuk është vetëm ai që drejton dhe komandon por ai që të frymëzon të bësh më të mirën tënde dhe të tërheq përpara, pa të thënë fjalë të mëdha por me sjellje dhe kërkesa të vazhdueshme për cilësi dhe seriozitet. Ajo e dinte se çdo fjalë, çdo veprim, çdo kërkesë që dilte nga goja e saj, kishte një qëllim të qartë, të çonte shkollën dhe ata që punonin aty drejt një niveli të ri, të lartë, të arritshëm vetëm për ata që ishin të gatshëm të jepnin gjithçka nga vetja. Kam kaluar vite të tëra nën drejtimin e saj dhe ndonëse ajo shpesh ishte e rreptë, e ashpër dhe kërkuese, gjithmonë kam ndjerë një ndjenjë të pashpjegueshme besimi në aftësinë e saj për të kuptuar se çdo veprim kishte ndikim te e ardhmja. Ajo nuk e falte mediokritetin, as të dilje vetëm për të mbajtur përgjegjësitë por kërkonte të kishe një shpirt të fortë dhe të përkushtuar për atë që bëje. Ajo nuk të linte kurrë vetëm sepse ajo e kërkonte profesionalizmin në çdo nivel, në komunikimin me nxënësit, në respektin ndaj njëri-tjetrit, në bashkëpunimin pa interesa dhe mbi të gjitha, në besimin që secili mund të rritej dhe të përmirësohej në çdo moment të ditës. Ajo ishte aty për të udhëhequr por kurrë për të të shpërbërë. E dija se çdo ditë do të ishte një sfidë, një sfidë që ajo e konsideronte si mundësinë për të shtuar vlerë, për të ecur përpara. E ashpër, kërkuese por gjithmonë me një qëllim të qartë, për të krijuar një shkollë që ishte e denjë për secilin individ dhe që mbante lartë flamurin e profesionalizmit dhe etikës. Ata që e njihnin, e dinin se ishte një udhëheqëse që nuk pranonte kompromis, që i kërkonte secilit të punonte me gjithë shpirt dhe mendje. Dhe ndërsa koha kalonte, gjithmonë do të kujtoj fjalët e saj të fundit, një testament që më ka shoqëruar në çdo hap që kam bërë prej asaj kohe, “ Do më kujtoni për këtë, por kjo nuk është për mua, është për ju. Ju duhet të jeni ata që vazhdoni të kërkoni dhe të arrini më shumë. Sepse, kjo shkollë është pasqyra e atyre që e drejtojnë.” Një testament i pavdekshëm që do të vijojë të jetojë dhe të udhëheqë çdo individ që do ta kujtojë. Ajo e dinte se çfarë kërkonte dhe nuk do ta linte kurrë një nivel të ulët për asnjë nga ne, e dinte se kjo ishte një mision që do të mbetej përgjithmonë. Ajo e sfidoi gjithmonë çdo formë të arritjes së sukseseve të lehta, të shpejta dhe të mundshme, duke na shtyrë të shohim më larg, të kërkojmë dhe të luftojmë për atë që mund të arrijmë më të mirë. Ajo ishte një lider që asnjëherë nuk u mjaftua me pak, dhe asnjëherë nuk na la të mjaftoheshim me pak. Ishte e vetmja drejtuese që na mësoi se çdo ditë është mundësi për të qenë më të mirë, dhe se çdo hap i vogël mund të sjellë ndryshime të mëdha. Ajo ishte një udhëheqëse që e nderoi profesionin, e nderoi shkollën dhe gjithçka që përfaqësonte ajo si lider. Kjo është arsyeja pse asnjëherë nuk do të harrohet. Ajo do të kujtohet për gjithçka që na ka mësuar, për modelin që na ka lënë dhe për ndikimin që pati në jetën e çdo individi që kaloi përmes duarve të saj. Për një lider të vërtetë, të ngresh dhe të frymëzosh të tjerët nuk është vetëm detyrë, por një thirrje qënuk mund të refuzohet. Ajo është e paharruara, Profesore Dafina Brokaj!
